Lokalni BOHATEROWIE
Katyńczycy z Gogołowa - Jak to się zaczęło?
Wszystko zaczęło się w 2010 r....
Oglądany przypadkowo w lutym 2010 r. w TVP HISTORIA wywiad ze starszym panem „Ostatnie pożegnanie” z cyklu „Notacje Katyńskie” to początek historii odkrywania związków naszej miejscowości z zabójstwem polskich oficerów, policjantów i inteligencji wiosną 1940 r. znana pod określeniem zbrodnia katyńska.A dalej poszukiwania własne, pomoc IPN, starostwa strzyżowskiego, gminy Frysztak przywróciły światu pamięć o dwóch Katyńczykach, których drogę życiową rozpoczęły narodziny w Gogołowie, a zakończyła śmierć w podziemiach więzienia w Charkowie. Byli to mjr aud. Jan Madziara i kpt. rez. Szymon Storch.
Podjęte działania owocowały. Na placu przed szkołą zasadzono dwa Dęby Pamięci w ramach akcji „Katyń ocalić od zapomnienia”, ustawiono pamiątkowy głaz z tablicą, utworzono Szkolną Izbę Pamięci. Fotorelacja z uroczystości: Dla Katyńczyków.
Społeczność szkoły corocznie organizuje akademie z okazji Dnia Katyńskiego, przed tablicą zapala znicze i kładzie wiązanki.
Najcenniejsza jest jednak żywa lekcja historii, którą daje uczniom Pan Jan Madziara z Poznania jedyne dziecko zamordowanego majora. Pan Jan wraz z żoną Anną stał się częścią społeczności szkoły. Kilkukrotnie odwiedzał Gogołów dzieląc się z młodym pokoleniem swoimi wspomnieniami, przekazał placówce cyfrową wersje archiwum pamiątek po swoim ojcu oraz urnę z ziemią z mogiły ojca. Przy okazji wyjazdu do Poznania pracownicy ZS Gogołów odwiedzili Pana Jana, który wcielił się w role przewodnika po swoim mieście.
Życiorysy Katyńczyków
major dr praw Jan Michał Madziara (1892 – 1940)
Jan Michał Madziara urodził się 8 sierpnia 1892 roku w Gogołowie. Syn Władysława i Bronisławy z Rotterów. Dziecięce lata spędził w Przytkowicach powiat Wadowice w rodzinie swoich sióstr, a następnie w Krakowie, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. W latach 1907-1911 uczęszczał do Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Po jego ukończeniu rozpoczyna studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, które przerywa mu wybuch I wojny światowej. W dniu 3 września 1914 roku zostaje wcielony do 56 pułku piechoty armii austriackiej. Po przeszkoleniu skierowany zostaje na front i walczy w rejonie Gorlic, a następnie pod Lwowem, gdzie w dniu 25 lipca 1915 roku dostaje się do rosyjskiej niewoli, z której powraca dopiero po trzech latach – to jest sierpniu 1918 roku. Po liczącym dwa miesiące urlopie rekonwalescencyjnym juz w listopadzie tegoż roku wstępuje w szeregi nowoutworzonego Wojska Polskiego. Po wojnie polsko – sowieckiej będąc nadal w wojsku, podejmuje przerwane przez wybuch I wojny światowej studia, które kończy w 1923 roku. Po ukończeniu studiów otrzymuje stopień wojskowy porucznika i rozpoczyna służbę stałą w sądownictwie wojskowym, w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Gnieźnie. W 1924 roku przeniesiony zostaje do Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach, w którym to awansuje na kapitana. W latach dwudziestych doktoryzuje się na Uniwersytecie Jagiellońskim gdzie uzyskał stopień doktora praw. Od 1937 roku pracuje jako sędzia w Woskowym Sądzie Rejonowym w Poznaniu, gdzie zamieszkał na stałe z rodziną. Po roku czasu przeniesiony służbowo do Wojskowego Sądu Okręgowego w Brześciu, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Czternastego września 1939 roku zapada decyzja o ewakuacji placówki na południowy wschód, aby uniknąć dostania się jej składu w ręce niemieckie. Po 17 września kadra sądu znalazła się na terenach zajętych przez Armię Czerwoną. W dniu 19 września 1939 roku w rejonie Równego cały stan osobowy wspomnianego sądu dostał się do radzieckiej niewoli. Majora Madziarę zabrano z ulicy z 4-letnim synkiem – Jankiem i aresztowano. Ojca zatrzymano, a dzieckiem zajęły się osoby postronne do czasu przybycia matki. W tym samym czasie wszelki ślad po majorze Madziarze zaginął. Dopiero w grudniu 1939 roku nadeszła do rodziny długo oczekiwana kartka – pocztówka, w której major donosił, że przebywa na terenie Związku Radzieckiego w Starobielsku. Kolejna kartka, tym razem ostatnia, dotarła do rodziny również ze Starobielska w dniu 12 marca 1940 roku. Tak jak inni więźniowie obozu w Starobielsku major Jan Madziara został zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie pomiędzy 5 kwietnia a 12 maja. 1940 roku. Ciała zamordowanych były wywożone ciężarówkami i grzebane w zbiorowych mogiłach pod Charkowem, w VI rejonie strefy leśno-parkowej,
Major dr Jan Madziara za wzorową, wojenną i pokojową służbę wojskową otrzymał szereg odznaczeń, a szczególnie: Krzyż Zasługi, Medal ochotniczy za wojnę 1918/1921, Medal 10-lecia Niepodległości Polski i Medal za długoletnią służbę wojskową.
Kapitan Szymon Storch (1892 – 1940)
Szymon Storch, syn Hermana i Gizeli urodził się 25 grudnia 1892 roku w Gogołowie. Absolwent C.K. Szkoły Realnej w Krośnie. W 1913 roku ukończył kurs ekonomiczny zorganizowany przez Akademię Handlową w Krakowie. W styczniu 1914 roku podjął pracę w firmie Gertler i Brand, gdzie pracował do 15 września 1914 r., kiedy to wcielono go do armii austro - węgierskiej. W 1915 roku wałczył na froncie rosyjskim i rumuńskim jako oficer wywiadowczy. Ranny i operowany w szpitalu polowym w Czik– Sereda. Po rekonwalescencji w listopadzie 1918 roku został wcielony do Wojska Polskiego. Szybko przechodzi do rezerwy. Już w lutym 1919 r. przyjęty jako asystent w kopalni nafty do przedsiębiorstwa wiertniczego Władysław Jasieński i S-ka. Zmobilizowany po wybuchu wojny polsko-sowieckiej, od 1 sierpnia 1919 roku przebywał w Szkole Artylerii w Rembertowie. 16 kwietnia 1920 roku wyjechał na front do walki z bolszewikami jako dowódca baterii 57. pułku artylerii polowej w Częstochowie, następnie 9. pułku artylerii lekkiej. Awansowany na kapitana 1 czerwca 1919 roku. Po podpisaniu pokoju ryskiego w 1921 roku podjął pracę w Polsko – Amerykańskim Towarzystwie Naftowym Columbia S.A. jako urzędnik. Zmobilizowany powtórnie po agresji III Rzeszy na Polskę, 17 września 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Zamordowany w Charkowie. Odznaczony Krzyżem Karola, Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Srebrnym Medalem za Waleczność.
Dęby pamięci, poświęcone majorowi Janowi Madziara i kapitanowi Szymonowi Storch zostały posadzone 11 listopada 2010r. przed budynkiem Zespołu Szkół w Gogołowie. Opiekę nad dębem sprawują uczniowie szkoły.
- 11.04.2022
Jan Harnek
Jan Harnek (1861-1914) działacz ruchu ludowego, poseł Koła Polskiego w austriackiej Radzie Państwa, członek zarządu PSL, mieszkaniec Gogołowa.
Jan Harnek urodził się 3.06.1861 r. Był jedynym synem Andrzeja i Marii z domu Jedziniak właścicieli gospodarstwa rolnego w Gogołowie. Po ukończeniu miejscowej szkoły naukę kontynuował w CK Gimnazjum w Jaśle. Edukację ukończył na klasie czwartej(szóstej). Po powrocie zajmował się handlem oraz pracą jako asystent goemoetry. W 1885 roku ożenił się z Katarzyną z domu Jedziniak i zajął się prowadzeniem gospodarstwa rolnego oddziedziczonego po ojcu. Małżeństwo doczekało się 11 dzieci.
Równocześnie zaangażował się w działalność społeczno-polityczną. Podejmował starania w zakresie poprawy sytuacji ekonomicznej, prawnej i oświatowej mieszkańców wsi. Był zwolennikiem poglądów ks. Stanisława Stojałowskiego, czytelnikiem czasopism Wieniec i Pszczółka. Sam pisywał w organie PSL tygodniku Przyjaciel Ludu. Jako trzydziestolatek został wybrany pisarzem gminnym, następnie wójtem oraz członkiem Rady Powiatowej w Jaśle. Jego zdolności organizacyjne dostrzegał prezes Jan Stapiński wysuwając go na lokalnego lidera PSL. Od 1903 roku Jan Harnek wchodzi w skład Rady Naczelnej PSL. W 1907 r. bierze udział w pierwszych powszechnych wyborach do Rady Państwa w Wiedniu. Jako kandydat PSL z powodzeniem startuje z okręgu 50. Krosno- Żmigród - Frysztak-Strzyżów. Na 13 tysięcy oddanych głosów, Jan Harnek zdobywa aż 9920 głosów zostając posłem XI kadencji. Blisko współpracuje w Kole Polskim z wybranym sąsiednim okręgu wyborczym posłem Józefem Staniszewskim.
Jednoczy lokalne środowisko w działania na rzecz zakupu gruntów w ramach parcelacji okolicznych majątków dworskich. Był członkiem Zarządu Banku Parcelacyjnego we Lwowie. Dzięki jego staraniom w ręce mieszkańców Gogołowa trafia las oraz 560 morgów gruntów ornych. Z pozyskanych wówczas 30 morgów terenów lasu miejscowość korzysta po dzień dzisiejszy (las sołecki). Pamięta o znaczeniu edukacji na terenach wiejskich, skutecznie występuje o subwencję rządową na budowę nowych, murowanych budynków szkoły w Gogołowie, Gliniku Górnym i Gliniku Średnim. W 1909 roku Rada Szkolna Krajowa wydaje decyzję o budowie 2-klasowej szkoły w Gogołowie. Nowoczesny jak na ówczesne czasy budynek szkoły oddano do użytku w 1912 roku.
Jan Harnek umiera po krótkiej chorobie 13.02.1914 roku w wieku 53 lat i zostaje pochowany na miejscowym cmentarzu.
Uroczystość odsłonięcia tablicy pamięci JANA HARNKA
26 lipca 2025r. odbyły się w Zespole Szkół w Gogołowie obchody upamiętniające osobę Jana Harnka, którego praca u podstaw przyniosła liczne owoce dla naszego środowiska.
Inicjatorami uroczystości byli: pan Marcin Oszańca z Opola- prawnuk Jana Harnka oraz pan Wojciech Staniszewski z Brzostku- prawnuk Józefa Staniszewskiego, który wspólnie z Janem Harnkiem prowadzili działalność społeczno-polityczną w zakresie poprawy sytuacji ekonomicznej, prawnej i oświatowej mieszkańców środowisk wiejskich, z których pochodzili i w których żyli.Gmina Frysztak zadbała o właściwą organizację wydarzenia, którego głównym punktem było odsłonięcie i poświęcenie tablicy upamiętniającej posła Jana Harnka, umieszczonej przed budynkiem naszej szkoły. W obchodach uczestniczyli licznie zgromadzeni goście, w tym rodzina Jana Harnka - ta miejscowa, jak i przybyła z różnych stron Polski oraz przedstawiciele władz rządowych i samorządowych.
Przemówienie w imieniu posła RP p. Adama Dziedzica wygłosił pan Wiesław Lada, Dyrektor Biura Podkarpackiej Izby Rolniczej w Rzeszowie, prezes Zarządu Powiatowego PSL w Dębicy oraz wiceprezes Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej. Głos zabrał pan Marcin Oszańca, pełniący funkcję Pełnomocnika Marszałka Województwa Opolskiego, członek Rady Naczelnej oraz Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL oraz gospodarz uroczystości, Wójt Gminy Frysztak, p. Jan Ziarnik. W imienu społeczności szkolnej głos zabrała p. Katarzyna Srebrny, Przewodnicząca Rady Rodziców ZS Gogołów. Zostały również odczytane listy od Ministra Infrastruktury oraz Wojewody Pokarpackiego.
Tablicę upamiętniającą Jana Harnka odsłonili p. Jan Ziarnik, p. Marcin Oszańca i p. Wiesław Lada. Poświęcenia poprzedzonego krótkim przemówieniem dokonał ks. prałat Emil Midura. Kwiaty złożyły poszczególne delegacje władz samorządowych i rządowych, w tym m.in. prof. Zdzisław Gawlik, poseł na Sejm RP i były Minister Skarbu, burmistrz Brzostka p. Zbigniew Kowalski.Nie zabrakło również części artystycznej, którą przygotowali instruktorzy muzyczno-wokalni GOK Frysztak: p. Magdalena Wiśniowska i p. Andrzej Borkowski oraz uczniowie i absolwent naszej szkoły, Michał Srebrny pod opieką p. Lucyny Cyrulik. Uroczystość prowadziła p. Monika Machowska.
Na koniec zaproszono wszystkich zebranych do wpisu w Księdze Pamiątkowej szkoły. Następnie odbył się poczęstunek i kuluarowe rozmowy.Cieszymy się, że jako szkoła mogliśmy stać się częścią tego wyjątkowego wydarzenia.