Życiorysy Katyńczyków

major dr praw Jan Michał Madziara (1892 – 1940)

 

Jan Michał Madziara urodził się 8 sierpnia 1892 roku w Gogołowie. Syn Władysława i Bronisławy z Rotterów. Dziecięce lata spędził w Przytkowicach powiat Wadowice w rodzinie swoich sióstr, a następnie w Krakowie, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. W latach 1907-1911 uczęszczał do Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Po jego ukończeniu rozpoczyna studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, które przerywa mu wybuch I wojny światowej. W dniu 3 września 1914 roku zostaje wcielony do 56 pułku piechoty armii austriackiej. Po przeszkoleniu skierowany zostaje na front i walczy w rejonie Gorlic, a następnie pod Lwowem, gdzie w dniu 25 lipca 1915 roku dostaje się do rosyjskiej niewoli, z której powraca dopiero po trzech latach – to jest sierpniu 1918 roku. Po liczącym dwa miesiące urlopie rekonwalescencyjnym juz w listopadzie tegoż roku wstępuje w szeregi nowoutworzonego Wojska Polskiego. Po wojnie polsko – sowieckiej będąc nadal w wojsku, podejmuje przerwane przez wybuch I wojny światowej studia, które kończy w 1923 roku. Po ukończeniu studiów otrzymuje stopień wojskowy porucznika i rozpoczyna służbę stałą w sądownictwie wojskowym, w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Gnieźnie. W 1924 roku przeniesiony zostaje do Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach, w którym to awansuje na kapitana. W latach dwudziestych doktoryzuje się na Uniwersytecie Jagiellońskim gdzie uzyskał stopień doktora praw. Od 1937 roku pracuje jako sędzia  w Woskowym Sądzie Rejonowym w Poznaniu, gdzie zamieszkał na stałe z rodziną. Po roku czasu przeniesiony służbowo do Wojskowego Sądu Okręgowego w Brześciu, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Czternastego września 1939 roku zapada decyzja o ewakuacji placówki na południowy wschód, aby uniknąć dostania się jej składu w ręce niemieckie. Po 17 września kadra sądu znalazła się na terenach zajętych przez Armię Czerwoną.  W dniu 19 września 1939 roku w rejonie Równego cały stan osobowy wspomnianego sądu dostał się do radzieckiej niewoli. Majora Madziarę zabrano z ulicy z 4-letnim synkiem – Jankiem i aresztowano. Ojca zatrzymano, a dzieckiem zajęły się osoby postronne do czasu przybycia matki.  W tym samym czasie wszelki ślad po majorze Madziarze zaginął. Dopiero w grudniu 1939 roku nadeszła do rodziny długo oczekiwana kartka – pocztówka, w której major donosił, że przebywa na terenie Związku Radzieckiego w Starobielsku. Kolejna kartka, tym razem ostatnia, dotarła do rodziny również ze Starobielska w dniu 12 marca 1940 roku. Tak jak inni więźniowie obozu w Starobielsku major Jan Madziara został zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie pomiędzy 5 kwietnia  a 12 maja. 1940 roku. Ciała zamordowanych były wywożone ciężarówkami i grzebane w zbiorowych mogiłach pod Charkowem, w VI rejonie strefy leśno-parkowej, 1,5 km od wioski Piatichatki.

Major dr Jan Madziara za wzorową, wojenną i pokojową służbę wojskową otrzymał szereg odznaczeń, a szczególnie: Krzyż Zasługi, Medal ochotniczy za wojnę 1918/1921, Medal 10-lecia Niepodległości Polski i Medal za długoletnią służbę wojskową.

 

Kapitan  Szymon Storch (1892 – 1940)

Szymon Storch, syn Hermana i Gizeli urodził się 25 grudnia 1892 roku w Gogołowie. Absolwent C.K. Szkoły Realnej w Krośnie. W 1913 roku ukończył kurs ekonomiczny zorganizowany przez Akademię Handlową w Krakowie. W styczniu 1914 roku podjął pracę w firmie Gertler i Brand, gdzie pracował do 15 września 1914  r., kiedy to wcielono go do armii austro - węgierskiej. W 1915 roku wałczył na froncie rosyjskim i rumuńskim jako oficer wywiadowczy. Ranny i operowany w szpitalu polowym w Czik– Sereda. Po rekonwalescencji w listopadzie 1918 roku został wcielony do Wojska Polskiego. Szybko przechodzi do rezerwy. Już w lutym 1919 r. przyjęty jako asystent w kopalni nafty do przedsiębiorstwa wiertniczego Władysław Jasieński i S-ka. Zmobilizowany po wybuchu wojny polsko-sowieckiej, od 1 sierpnia 1919 roku przebywał w Szkole Artylerii w Rembertowie. 16 kwietnia 1920 roku wyjechał na front do walki z bolszewikami jako dowódca baterii 57. pułku artylerii polowej w Częstochowie, następnie 9. pułku artylerii lekkiej. Awansowany na kapitana  1 czerwca 1919 roku. Po podpisaniu pokoju ryskiego w 1921 roku podjął pracę w Polsko – Amerykańskim Towarzystwie Naftowym Columbia S.A. jako urzędnik. Zmobilizowany powtórnie po agresji III Rzeszy na Polskę, 17 września 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Zamordowany w Charkowie. Odznaczony Krzyżem Karola, Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Srebrnym Medalem za Waleczność.

Dęby pamięci, poświęcone majorowi Janowi Madziara i  kapitanowi Szymonowi Storch zostały posadzone 11 listopada 2010r. przed budynkiem Zespołu Szkół w Gogołowie. Opiekę nad dębem sprawują uczniowie szkoły.